Die Schweiz ist traditionell ein mehrsprachiges Land mit vier Landessprachen und zahlreichen regionalen Dialekten. Weiterhin existieren viele Herkunftssprachen, die die heterogene Sprachlandschaft zusätzlich bereichern, jedoch selten (ausreichend) offizielle oder institutionelle Anerkennung erhalten. Dieser Beitrag untersucht die gelebten Erfahrungen von Lehrpersonen bzgl. Sprache und Bildung an einer griechischen Schule in der Schweiz, die von Eltern auf freiwilliger Basis gegründet wurde, um die griechische Sprache und Kultur zu vermitteln. Er präsentiert Daten aus sechs Interviews, die mit Lehrpersonen geführt wurden, und zielt auf ein besseres Verständnis der schulischen Handlungspraktiken und Erfahrungen der Akteurinnen und Akteuren ab, die oft von lokalen Bildungseinrichtungen ausgeschlossen werden. Der Beitrag plädiert für ein größeres Bewusstsein und eine stärkere Anerkennung der Herkunftssprachen, Lehrpersonen und Lernenden sowie für einen inklusiveren und kooperativeren Ansatz für die mehrsprachige Bildung durch die Integration des herkunftssprachlichen Unterrichts in die Regelschule und damit für Legitimität, Zugehörigkeit und Gleichberechtigung aller im Bildungsbereich.

Η Ελβετία είναι παραδοσιακά μια πολύγλωσση χώρα με τέσσερις εθνικές γλώσσες και πληθώρα τοπικών διαλέκτων. Έχει υπάρξει επίσης το σπίτι πολλών μεταναστών, οι οποίοι, ως ομιλητές της γλώσσας κληρονομιάς, εμπλουτίζουν το ετερογενές γλωσσικό τοπίο, αλλά σπάνια τυγχάνουν (επαρκούς) επίσημης ή θεσμικής αναγνώρισης. Το παρόν άρθρο διερευνά τα βιώματα των εκπαιδευτικών σχετικά με τη γλώσσα και την εκπαίδευση σε ένα ελληνικό σχολείο στην Ελβετία, το οποίο ιδρύθηκε από γονείς με σκοπό τη μετάδοση της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού πολιτισμού. Παρουσιάζει δεδομένα από έξι εις βάθος συνεντεύξεις εκπαιδευτικών και στοχεύει στην καλύτερη κατανόηση των εκπαιδευτικών πρακτικών και εμπειριών των εκπαιδευτικών, οι οποίοι συχνά αποκλείονται από τα τοπικά εκπαιδευτικά ιδρύματα. Υποστηρίζει τη μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση και αναγνώριση των γλωσσών κληρονομιάς, των εκπαιδευτικών και των μαθητών τους και μια πιο συνεργατική προσέγγιση της πολυγλωσσικής εκπαίδευσης, με την ενσωμάτωση της εκπαίδευσης των γλωσσών κληρονομιάς στην κανονική σχολική εκπαίδευση και κατ' αυτό τον τρόπο την παροχή νομιμότητας, συμμετοχής και ισότητας σε όλους τους φορείς του εκπαιδευτικού χώρου.